مروری بر توسعه کاشت هالوفیت دارویی شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra L.) جهت احیای اراضی شور
کد مقاله : 1216-2ICH (R1)
نویسندگان:
رستم یزدانی بیوکی *1، محمدحسین بناکار2، ساره خواجه حسینی3
1استادیار، مرکز ملی تحقیقات شوری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، یزد، ایران
2مربی پژوهش، مرکز ملی تحقیقات شوری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، یزد، ایران
3دانشجوی دکتری، گروه زراعت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان، دامغان ، ایران.
چکیده مقاله:
شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra L.) از خانواده لگوم (Leguminosae) یکی از قدیمی‌ترین گیاهان دارویی جهان است. شیرین بیان گونه‌ای هالوفیت بوده و به‌عنوان گیاهی مناسب برای رشد و گسترش در سامانه‌های شورورزی و احیاء اراضی در مناطق خشک و نیمه‌خشک به شمار می‌رود. این گیاه خاصیت نمک‌زدایی داشته و به‌عنوان شیرین‌کننده خاک تلقی میشود. جنس Glycyrrhiza در دنیا دارای 30 گونه و در ایران دارای 3 گونه G. glabra، G. echinata و G.asprimal است که مهم‌ترین آن glabra است. ایران یکی از عمده‌ترین کشورهای صادر کننده ریشه شیرین بیان در دنیا محسوب می‌شود، از آنجا که این گیاه را با ریشه از زمین بیرون می‌آورند لذا از میزان آن در طبیعت کاسته شده به طوری که در استان‌های جنوبی کشور عمدتاً فارس و کرمان در خطر انقراض قرار دارند. لذا جهت اجتناب از انقراض شیرین بیان در عرصه‌های طبیعی و همچنین به سبب شورزی و اقتصادی بودن این گیاه و توسعه شور شدن آب و خاک در کشور، لازم است نسبت به شناخت هالوفیت شیرین بیان در صدد توسعه کاشت این گیاه ارزشمند دارویی در احیای اراضی شور اقدام شود.
کلیدواژه ها:
شورورزی، ارزش اقتصادی، عملکرد ریشه.
وضعیت : مقاله پذیرفته شده است